Pomniki przyrody

Dęby są łatwo rozpoznawalnym gatunkiem dzięki znanym wszystkim owocom –  żołędziom oraz charakterystycznym liściom, będącym często symbolem siły, potęgi oraz mądrości w polskim wzornictwie (np. herby rodzinne).

Pomniki przyrody to jedna z najstarszych form ochrony przyrody. Najczęściej tytuł ten otrzymują wiekowe drzewa, choć pomnikiem przyrody może być naturalny twór przyrody ożywionej lub nieożywionej – wodospad, jaskinia, źródło, wywierzyska, skałki, jary albo krzewy.

Kiedy myślimy o najstarszych drzewach lub o największych – przeważnie myślimy o dębach. Mają one okazałe pnie, sięgające kilku metrów średnicy oraz majestatyczne korony. Dzięki takim okazałym rozmiarom oraz dużej żywotności, ceniono je już w odległej historii. To dęby wyznaczały szlaki konne ponieważ były widoczne z daleka. Pod ich koronami rozstrzygano ludzkie spory – odbywały się pod nimi sejmiki wiejskie. To one stanowiły miarę bogactwa leśnej zwierzyny – żerujące dziki.

Najstarszym dębem w Polsce jest pomnik przyrody „Chrobry”. Dęby „Rezerwatu Las Piwnicki” liczyć sobie mogą od 100 do nawet 300 lat. Stanowią cenną i okazałą część zasobów drzew, tego terenu.

Dęby są silnymi i odpornymi drzewami,  stanowią prawie połowę pomników przyrody w Polsce. Dają one schronienie licznym gatunkom ptaków, owadów w tym cenionych gatunkom chrząszczy oraz innym organizmom wymagającym specjalnych warunków do życia.

Na terenach Rezerwatu „Las Piwnicki” dęby stanowią dużą część zadrzewienia wśród nich odnaleźć możemy pomniki przyrody. Występują pojedynczo lub jako grupy drzew. Szerokość pnia danego okazu stanowi o jego latach. Ustawa o ochronie środowiska wskazuje dokładnie jakie wymiary pni dębów stanowią o ich kwalifikacji do rangi pomnika przyrody.